XI Niebezpieczeństwo

Rozdział 11

Niebezpieczenstwo

Damon w dalszym ciągu był sam w opuszczonym domu Salvatorów.

Z racji tego,że jego brat przeżywał upojne chwile z dziewczyną,która i mu zawróciła w głowie a Edward nie wrócił na noc.

Mam nadzieję,że Edward ją zagryzł,albo Stefanowi powinęła się noga,a Elena wybiegnie  stamtąd z krzykiem-krążyło mu po głowie.

Zrobił to co zrobić powinien i robił to aż nader często.Walnął się niedbale na kanapie i nalał sobie wina.

Nie miał pojęcia,czy tak się nawalił czy też nie,ale usłyszał jakiś hałas dobiegający z piwnicy.

Uznał,ze mu się wydawało i nie zareagował.Znowu powiew i hałas,cień niczym wampirzy intruz.Postanowił grać na zwłokę.Jeżeli ktoś tu jest niech myśli,ze nadal o tym nie wiem-tłumaczył sobie.Wstał w człowieczym(ślimaczym tempie)z kieliszkiem w dłoni,po czym drewniany,mały wąski przedmiot z prędkością światła przebił kieliszek w jego dłoni i rozsypał się na miliony malutkich kawałeczków a czerwona,lepka konsystencja z hukiem szkła upadła na podłogę.Czerwone plamy napoju kontrastowały z jasno brązową podłogą.Ten numer znał doskonale.Rzucił się na podążający za nim ciemny kontur.Obnażył kły i przykuł wampira do ściany a konkretniej wampirzycę.

-Katherine!-wysyczał,przez zaciśnięte szczeki i w żelaznym uścisku przyciskając ją mocniej do ściany.

Nie zamierzała się wyrywać.

-Ja również się ciesze na twój widok-posłała mu zalotne spojrzenie.Jej długie loki opadały na ramiona.Fioletowa kreacja,świetnie podkreślała jej figurę.

-Przybyłaś na zlot dziwek?Tylko wiesz…nie słyszałem,ze tu się odbywa,wiec powinnaś stąd spieprzać,chyba,że sam mam cie kopnąć.

-Miły i przystojny jak zawsze-rzekła kpiarsko ale mniej uprzejmie.

-Nie ma Eleny jak i zlotu,wiec co tu robisz?-zapytał ostrym tonem.

-Chciałam was odwiedzić.Nie można wpaść z wizytą?Koniec tej zabawy-oznajmiła po czym złapała go za dłonie przyciskające jej ramiona do ściany.Złapała Damona zaszyje i tym razem to ona przygwoździła go do ściany.

-Posłuchaj pochmurny gnojku…Jak przyjdzie Stefan przekaz mu ode mnie wiadomość.Brzmi następująco ma się ze mną spotkać jak najszybciej.Inaczej przestanę być miła i pokażę wam na co naprawdę mnie stać.Dotarło?To dobrze.

Puściła go.Właśnie zamierzał ją złapać kiedy wstrzyknęła mu w brzuch z całej siły strzykawkę.

-Werbena…-wyjęczał upadając na ziemię obok odłamków kieliszka.

-Na razie.

-Ty suko!

                          *

Stefan i Elena obudzili się w promykach słońca,prześwitujących z okna.

Pocałowali się na przywitanie.Elena wstała z łóżka.

-Idę się napić,a ty,czegoś potrzebujesz?-zapytała troskliwie.

On wpatrywał się w nią troskliwie i z opiekuńczością.

-Nie dziękuje-rzekł.

Elena pożegnała go promiennym uśmiechem i znikła w drzwiach.

Nagle zadzwonił telefon.

Dziewczyna podniosła słuchawkę.

-Elena Gilbert słucham.

Cisza

-Halo?-ponownie w telefonie cisza.

Po dwóch kolejnych sygnałach ktoś się rozłączył.

Elena z początku się nie przejęła.

Nalała sobie wody mineralnej do szklanki i wzięła łyk po czym ponownie zadzwonił telefon.

-Tak?-zapytała zniecierpliwiona.

Cisza

-Czego chcesz?-zapytała poirytowana

-TWOJEJ ŚMIERCI-odpowiedział żeński głos w słuchawce,po czym od razu się rozłączył.

Elena zamarła.Rzuciła słuchawkę na ziemię.Stefan przybiegł w wampirzym tempie jak najszybciej mógł.

-Co się stało?-zapytał zaniepokojony widząc Elenę skuloną i zapłakaną na ziemi.

Objął ją i przytulił mocno.

Dziewczyna była tak wstrząśnięta,że nie mogła wydusić z siebie słowa.

-Już dobrze kochanie,jestem przy tobie-odrzekł gładząc ją po ramieniu.Wtuliła się w jego pierś.

-Ona..onna…chhhhceee…-przerywała popłakując i zapowietrzając się.

-Spokojnie-odrzekł.

-mojeeej…mo..jej…śmierci.

Te słowa walnęły w niego niczym grom.

Zapanowała cisza.Był słychać tylko lament roztrzęsionej Eleny.

-Skarbie,spakuj się.Wracamy do domu-odrzekł łagodnie,ale stanowczo.

-Niee..odch..odź-wydusiła z siebie.

-Nie opuszczę cię-rzekł i pocałował ją w czoło.Trwał z nią tak, puki się nie uspokoiła.

            *

Bella siedziała w księgarni i czytała.Podszedł do niej jakiś chłopak.

-Mogę się przysiąść?-zapytał nieśmiało.

Dziewczyna przyjrzała mu się lepiej.Miał blond włosy.Nosił czarne jeansy i niebieską bluzkę z krótkim rękawem z nadrukiem.Wyglądał jak każdy przeciętny chłopak.

Zdziwiła się,że nieznajomy chcę usiąść akurat tutaj.Prawie każda ławka stała pusta po za jedną na przeciwko,przy której siedział drugi chłopak mniej więcej w ich wieku.Był odwrócony plecami do nich.Nie wnikając głębiej co kieruje nieznajomym,Bella zebrała się na coś w rodzaju bladego uśmiechu i przytaknęła.

-Nie ma sprawy.

Chłopak rozluźnił się i odetchnął z ulgą.

-Głupio tak się nie przedstawić.Nazywam się Michael Ralph.

Wyciągnął rękę na przywitanie.

Kolejny raz ją zdziwił ten przyjacielski,powitalny gest z jego strony.Cóż więcej mogła począć i jakie miała wyjście jak nie uczynić tego samego i zachować się jak na przyzwoitego człowieka przystało?

-Bella Swan-podała mu dłoń.

Już wróciła do lektury,ale nie minęło pięć minut i chłopak ponowił rozmowę.

-Nie widywałem cię tu wcześniej.

-Owszem.Przeprowadziłam się niedawno,dwa miesiące temu-wymamrotała.

-Cóż…w bibliotekach rzadko kiedy widywane są tu dziewczyny takie jak ty-odrzekł uśmiechając się ciepło.

Albo mi się wydaję,albo on ze mną flirtuje-zaczęło jej chodzić po głowie.

Próbowała odgonić od siebie te myśli i poczęła na nowo zatracać się w książce.

           *

Stefan zadzwonił do Damona,podczas gdy Elena była w łazience.

-Damon?

-Stefan,co się stało?-zapytał przerażonym tonem,ale kryło się za tym jakieś drugie dno.Zdziwiło to Stefana.Zwłaszcza,że nie usłyszał żadnego nie miłego słowa nadzień dobry czym zawsze raczył go witać brat.

-Na telefon stacjonarny ktoś zadzwonił.Na nieszczęście odebrała Elena.Telefon w słuchawce nie odzywał się,jednak oznajmił,że chcę jej śmierci.

W słuchawce zapanowała cisza po czym Damon się odezwał-miałem dzisiaj gościa-odrzekł ironicznym tonem.To był normalny Damon,doszedł do wniosku Stefan po tym tonie wampira.

-Owy gość,pragnął przekazać ci wiadomość po przeze mnie…-ciągnął

Stefan słuchał w skupieniu.

-I jeżeli natychmiast nie przyjedziesz i nie spotkasz się z panną ”The biggest bitch on a whole world” o imieniu Katherine to…cytuję-Inaczej przestanę być miła i pokażę wam na co naprawdę mnie stać-ostatnie zdanie wymówił babskim głosem,naśladując wampirzycę i nie co koloryzując jej głos.

Jednak Stefanowi wcale nie było do śmiechu.

-Niewykluczone,że to ona stoi za tymi telefonami.Zaraz będę-odpowiedział i rozłączył się.

                      *

Chociaż godzinę temu Bella nie miała ochoty na spoufalanie się z Meachel’em,teraz rozmawiali niczym para przyjaciół znających się od kołyski.Śmiali się,serwowali sobie po kolei żarty.Rozmawiali na temat ulubionych filmów,horrorów tych dennych jak i z prawdziwego zdarzenia.Ta rozmowa tak ich pochłonęła,ze dziewczyna zapomniała o ojcu.

-Na śmierć zapomniałam,ze Charlie czeka na mnie w domu z obiadem-złapała się za głowę,po czym odwróciła się na piecie do swojego samochodu na parkingu.

-To moja wina,zagadałem cię-zmartwił się chłopak i podrapał prawą ręką po głowie,bo w lewej trzymał wypożyczona książkę,z której nie przeczytał ani strony.Za bardzo pochłonięty był zagadywaniem Belli.Tymczasem pożegnali się,Bella odprowadziła Meachel’a wzrokiem.Ten pokiwał jej na pożegnanie.Dziewczyna wstąpiła do marketu i w szybkim tempie zapakowała do koszyka,najpotrzebniejsze rzeczy do obiadu.Zapłaciła gotówką,potknęła się o własne nogi,na szczęście niczego nie uszkadzając i wsiadła do auta.Włączyła radio i wcisnęła pedał gazu,ruszając przed siebie.

-Tato,przepraszam za spóźnienie!-krzyknęła Bella zaraz gdy otworzyła drzwi po wejściu do domu.Jednak nikt się nie odzywał.Weszła do kuchni i spostrzegła liścik przyczepiony do lodówki magnesami.

Cześć Bells!

Wiem,że miałem przyjść na obiad,ale dzisiaj jem u Billego.Wybacz…coś wypadło.

Tata.

Świetnie a ja tak gnałam-pomyślała zawiedziona,a zarazem odetchnęła z ulgą,że niezastała głodnego ojca czekającego przy stole.

Odwróciła się od tatusiowego liścika i o mal jej duch nie wyskoczył z ciała kiedy ujrzała nie ruchomo siedzącego Edwarda na jednym z czterech krzeseł,które przed chwilą były przysunięte do stołu i nikogo na nich nie było.Mało brakowało a zaczęłaby krzyczeć.Dostała gęsiej skórki i prawie przestała oddychać.

-Edward?-wyjąkała opanowując głos.

Twarz miał zastygłą niczym posąg a wzrok nie przenikniony,przeszywał ja na wskroś co jeszcze bardziej sprawiało,ze włosy jeżył się na głowie,

Nie odzywał się nadal,uporczywie ją obserwował.

-Powiedz coś…-powiedziała unosząc teatralnym gestem ręce w górę.

On nadal ja obserwował.Nagle coś w nim pękło.Twarz miał surową i wydawał się rozgniewany.

-Gdzie byłaś?-zapytał,głosem jakiego wcześniej nie znała,co jeszcze bardziej ja zszokowało.Pozbawiony był wyrazu,uczucia,był lodowaty jak jego skóra i oddech.

-W…bibliotece,apotem w sklepie-wyklepała jakieś słowa starając się ułożyć jakieś sensowne zdanie.Oczywiście pominęła całą tą przygodę z Meachelem,z czego zdała sobie sprawę po czasie.

-Jesteś pewna,że czegoś nie pominęłaś?-zapytał niemalże oskarżycielskim tonem.

-Co masz na myśli?-zapytała tępo,chociaż zdawała sobie sprawę co jej chłopak może mieć na myśli.

-Doskonale wiesz co…-zaśmiał się krótko i oschle.

-M…Meachel…to miły chłopak poznałam go w bibliotece-odpowiedziała w taki sposób jakby przyznawała się mu do zdrady,albo nie wiadomo jakiego wykroczenia,czy zbrodni.

Prychnął.

-To takie ważne?Nie mogę się z nikim spotykać,ani poznawać ludzi?-jej wątpliwość przerodziła się w gniew.Postawiła się mu i zbulwersowała się na niego.

-Ależ skąd-odparł chłodno.

-Co to ma znaczyć?Jakim prawem decydujesz z kim mam rozmawiać a z kim nie?Czy ja cie śledzę i wtrącam się z kim masz rzekomo rozmawiać a od kogo masz się trzymać z daleka?-warknęła,podeszła do niego bliżej,tak,ze ich twarze dzieliły centymetr,a nosy prawie się stykały.

Wstał niewzruszony.Ucichła i zastanowiła się w ogóle o czym a raczej o kim mowa.Co ona wyprawia?Przestraszyła się jego postawą wobec niej,tego,ze się nie porusza i stoi tak blisko.Miała coraz większe obawy co do tego czy on czuje to samo do niej co ona do niego.Edward złapał palcem za pasek u jej spodni i przyciągnął ja do siebie tak blisko,że stykali się ciałami.Zrobiła krok do tyłu po czym on zrobił go równocześnie za nią.Kolejny,raz i kolejny.Zatrzymali się przy ścianie.Nie dzieliła jej żadna przestrzeń między nim a ścianą była do niej przygwożdżona.Złapał ręka jej brodę i podniósł ją delikatnie tak,że mogła spojrzeć mu w oczy a on w niej.Przechylił swoją głowę ku jej i złożył na jej ustach pocałunek.Jego usta były zimne,a zarazem miękkie.Zawiesiła mu ręce na karku i odpowiedziała z takim głodem,że jej usta powinny zamienić się w miazgę.Edward był w tym co raz lepszy.Nie odsunął się mimo jej pocałunków i bliskości,w dodatku sam się tego podjął.Nie rozumiała co miało znaczyć jego zachowanie,ale cieszyła się,że zakończyło się to tak a nie inaczej.Wmawiała sobie,że to zazdrość,co jej schlebiało.Cieszyła się,że to Edward jest o nią zazdrosny a nie na odwrót.Ile dziewczyn w szkole musiało marzyć,aby znaleźć się na jej miejscu.